In onze verregaande geëmancipeerde maatschappij lijken we niet langer veel op te hebben met ‘man zijn’. Net zo min als met ‘vrouw zijn’. Waar we ons vooral op lijken te richten is: gelijk zijn. Het gaat zelfs al zo ver dat er al geprobeerd wordt kinderen op te voeden zonder onderscheid tussen de geslachten.
Voorstanders zeggen dat op deze manier echt gelijkheid tussen man en vrouw wordt gecreëerd. Tegenstanders zeggen: onzin! Mannen en vrouwen zijn bezien vanuit biologisch niet gelijk en zullen dat ook nooit worden.
Ik schaar me achter de tegenstanders en ik wil er zelfs nog wat aan toevoegen. En dat is dat je gelijkheid tussen man en vrouw creëren ook niet eens zo moeten willen. Ik denk zelfs dat de bron van alle ellende in relaties, huwelijken en ook met daten te vinden is in onze niet aflatende drang gelijkheid te creëren tussen man en vrouw.
En dan vooral die niet aflatende drang naar gelijkheid door de vrouw. Is het je wel eens opgevallen wat vrouwen in basis eigenlijk aan het doen zijn in een poging gelijkheid te creëren? Als je goed oplet dan zal het je gaan opvallen dat ze vooral proberen mannen na te doen en proberen zichzelf mannelijke eigenschappen eigen te maken.
Iets dat naar mijn mening meer dan eens uitmondt in een zielige vertoning waarbij ik nogal eens het respect dreig te verliezen voor een vrouw. Maar waarbij ik me vooral afvraag: “Ben je niet goed genoeg als je gewoon jezelf bent, dus gewoon vrouw bent met al je mooie vrouwelijke eigenschappen? ”
Nu loop ik wel op vrouwen te mopperen. Maar wij mannen gaan echt niet vrijuit. Want wij zijn eigenlijk met zijn allen gewoon een stel slapjanussen van de eerste orde dat we deze hele ‘girl power’ ellende over ons heen hebben laten komen, zonder ook maar een vin te verroeren. En volgens mij alleen maar omdat we bang waren uit de gratie te vallen bij vrouwen als we weerstand zouden bieden.
Het is dan toch ook niet echt verbazingwekkend wanneer we vrouwen nu horen zeggen: ‘Waar is de echte man gebleven?’ Want die lijkt inderdaad door alle ‘girl power’ ten onder te zijn gegaan.
Maar hadden we dan wat kunnen doen? Wij hadden absoluut wat kunnen en zelfs moeten doen. Gewoon omdat wij mannen vanuit biologisch oogpunt bezien de leiders zijn. En wanneer een leider met zijn armen over elkaar blijft zitten en maar doet alsof hij niets doorheeft, dan wordt het een zooitje en worden mensen ongelukkig. Want ieder mens voelt zich het prettigst wanneer hij/zij weet waar hij/zij aan toe is.
En we zouden gerust kunnen stellen dat met het verdwijnen van de echte man in velen van ons, vrouwen geen idee meer hebben waar ze aan toe zijn met ons mannen. Waardoor ze er niet echt gelukkiger op lijken te worden, gezien de frustratie die geregeld geuit wordt over mannen.
Eigenlijk verschillen we maar weinig van dieren. Met name wanneer het aankomt op het vervullen van ons belangrijkste levensdoel. Namelijk, onszelf voortplanten, zodat onze genen verder leven als wij er niet meer zijn.
Om de kans zo groot mogelijk te maken dat onze genen voortleven zoeken we naar een zo gezond mogelijke partner. En zoekt een vrouw daarbij ook nog eens naar een man bij wie ze zich veilig voelt en door wie ze zich beschermd voelt en die in staat is haar lichamelijk en emotioneel te verzorgen. Zodat er een ideale omgeving ontstaat waarin ze kinderen kan baren en verzorgen.
Nogmaals, dit is niets anders dan onze menselijke natuur, ons instinct dat ons dat ingeeft. Ons instinct dat alles behalve mee geëmancipeerd is en waar we met alle intelligentie en wil van de wereld niets aan kunnen veranderen.
En dat is volgens mij precies wat ‘man zijn’ noodzakelijk maakt, zelfs in onze verregaande geëmancipeerde maatschappij. Waarbij we ons ‘man zijn’ vooral in zouden moeten zetten om vrouwen te laten zien, te laten ervaren en vooral ook te laten voelen dat we haar vooral waarderen om wie ze is, namelijk vrouw.
En dat we, zoals onze menselijke natuur dat van ons verwacht, als man een omgeving creëren waarin een vrouw zich weer echt vrouw kan voelen. Ik weet zeker dat we dan weer een stuk gelukkiger worden met elkaar.