Hoe word ik een echte man? Toen ik zag dat deze vraag zelfs al als zoekopdracht in Google gegeven wordt, schudde ik mijn hoofd in ongeloof. Hoe heeft het toch zover kunnen komen dat mannen zich dit af gaan vragen. Hoe heeft het toch zover kunnen komen dat mannen het even niet meer lijken te weten.
Onze emancipatie wordt geregeld als schuldige aangewezen. En ook het feit dat zoveel jongens tegenwoordig opgroeien in een één ouder gezin. Kinderen leren namelijk ook veel door gewoon te kijken en te observeren hoe hun ouders dingen doen. Op deze manier krijgt een zoon van zijn vader mee, hoe hij met vrouwen om moet gaan. Onder andere door te observeren hoe zijn vader met zijn moeder omgaat.
Maar ik denk dat we in onze maatschappij onbewust vooral ook mietjes aan het maken zijn van onze zonen. Want hoe leert een jonge jongen tegenwoordig nog zelfredzaam te zijn en de wereld zelf te ontdekken?
Voor de lagere school bij mij om de hoek staat er ’s morgens zonder dollen een file. Gestreste vaders en moeders droppen nog even snel hun kinderen op school voordat de werkdag begint. Lui zijn en nergens verantwoordelijk voor hoeven zijn wordt kinderen op die manier al snel bijgebracht. Want vaders of moeders zorgt er wel voor dat ik ergens op tijd ben.
Ik kan me niet herinneren dat ik naar school gebracht werd door mijn ouders. Naar de lagere school liep ik, samen met een paar vriendjes. En later fietste ik naar school. Weer met een paar vriendjes. Zelfs als het regende en stormde. We zeurden er niet eens over, want we wisten niet beter.
En we vielen wel eens met de fiets. Omdat we wilden ontdekken wat er wel en niet mee kon. En zo kwam ik meer dan eens thuis met een gat in mijn broek. En een gat in mijn knie. Ik viel zoveel gaten in mijn broeken dat mijn moeder op nieuwe broeken al lappen op de knieën naaide, voordat ik ze aan mocht trekken. Zo duurde het in ieder geval iets langer voordat er een gat in mijn broek zat.
Op weg van school naar huis vochten we ook wel eens met andere jongens uit de buurt. Omdat ze in onze boom aan het klimmen waren.
Of ik daarvoor op mijn kop kreeg van mijn ouders? Nee, ik ben er stellig van overtuigd dat mijn ouders vonden dat dit gewoon hoorde bij jongen zijn en man worden.
En als ik nu de zonen van vrienden en kennissen hoor zaniken dat pa ze echt even naar het voetballen moet brengen omdat het zo hard waait, dan heb ik soms heel veel moeite om tactisch mijn mond te houden. Want tenslotte zijn het mijn kinderen niet.
Maar zo wordt volgens mij wel onbewust het mietje gecreëerd. Het mietje dat zelfs als hij al jong volwassene is door vrouwen nog steeds gezien wordt als jongetje. En waarom ziet ze hem nog steeds als jongen? Omdat ze voelt dat hij geen eens verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen leven.
Jongetjes doen dat niet. En dat is niet erg. Maar van een man wordt dat door vrouwen niet getolereerd. En wanneer een volwassen man te lang een jongen blijft in de ogen van een vrouw, dan zal ze ‘m langzaam maar zeker gaan minachten.
Zijn kansen bij vrouwen zullen daardoor drastisch afnemen. Want als één vrouw dat vindt, dan vinden ze het al snel allemaal. Want vrouwen zien en voelen zoiets. Daarvoor hoeven ze geen woord met ‘m te wisselen.
En voordat je het weet heeft de jonge man een schat aan slechte ervaringen met vrouwen en ziet hij het leven somber in.
Als volwassen vent moet hij dan nog eens gaan leren wat man zijn is, moet hij gaan leren hoe hij een echte man wordt. Want pas wanneer een man in de ogen van vrouwen voldoende mannelijkheid uitstraalt, gaat ze ‘m leuk vinden, wil ze met ‘m uit en mag hij wat proberen bij haar. En haar tonen dat hij een echte man is en haar wil.
Zodra de jongeman door heeft dat dat eraan schort, dan zal hij honderd procent gemotiveerd zijn te leren om een echte man te zijn. En komt het meestal uiteindelijk wel goed met ‘m. Want welke gezonde vent wil er nu geen vrouw in zijn leven.